info-steel-43

wonen _habiter Kampleven Philip Johnson vergeleek zijn Glass House met een veredeld kamp waarbij het deken is uitgespreid, het kampvuur knettert, is voldaan aan de basisbe- hoefte van beschutting en bovenal alle aandacht is gericht op de wereld rondom. Natuurlijk is Johnsons ‘kamp’ erg geciviliseerd en opgeluisterd met de meest smaakvolle kunstwerken, maar de poëzie van zijn uitspraak blijft zonder meer prikkelend en inspirerend. Hoewel elk met eigen stijl, kleur en finesse, beantwoorden de drie in dit artikel besproken aanbouwen in staal aan Johnsons fundamentele concept. Deken Zowel de aanbouw in Kortrijk door Architecten Delobelle als deze in Munsterbilzen door Architectslab spreiden het deken quasi op het maaiveld uit. Beide projecten zijn ietwat opgetild om in te spelen op de zacht glooiende hellingen van ‘t Hoge en Haspengouw. De schaduwlijn onder de flenzen geven de constructies een veder- licht uiterlijk. Ouverture sur la nature Philip Johnson comparait sa maison de verre à un camp perfectionné dont la toile déployée et le feu de camp crépitant répondait aux besoins de base d’un abri mais surtout qui était totale- ment ouvert sur le monde extérieur. Certes, le ‘camp’ de Johnson est très civilisé et agrémenté d’œuvres d’art du meilleur goût, mais la poésie de sa déclaration continue de stimuler et d’ins- pirer. Même si elles ont un style, des couleurs et un raffinement propres, chaque extension d’ha- bitation en acier évoquée s’inspire des concepts originaux de Johnson. La toile Tant l’extension de Courtrai conçue par les Architectes Delobelle que celle de Munsterbilzen imaginée par Architectslab reposent pratiquement au niveau du sol. Les deux projets sont légèrement surélevés pour répondre aux pentes douces du Courtraisis et de la Hesbaye. La ligne d’ombre sous les flancs leur procure une impression de légèreté. Glass House, New Canaan, Connecticut (US), 1949 Architect : Philip Johnson - Foto_Photo : Arnout Fonck tekst_texte: Dominique Pieters 44