info-steel-38

Het element 'duurzaamheid' kreeg een grote prioriteit. Voor het exterieur werd gekozen voor natuursteen en voor de ramen eiste Eysselinck bronzen profielen. Uit vooronderzoek bleek dat het gaat om mangaan messing, een speciale messing met een grote weerstand tegen extreme weersomstandigheden. Bij de restauratie werden de ramen opgefrist, de sectie liet toe om dubbele beglazing aan te brengen. Voor de grote loket- tenzaal gebruikte Eysselinck gebogen en gegolfde aluminiumplaten. Eysselinck kreeg te maken met veel tegenwerking en in 1952 kreeg hij het verbod om de bouwwerf nog te betreden. In december 1953 is hij gestor- ven, hij liet een meesterwerk achter. Pas in 1971 benadrukte architectuurcriticus, -theoreticus en – historicus Geert Bekaert het belang van dit bouw- werk binnen de Belgische architectuur. Reeds in 1981 werd het complex beschermd als monument. L’élément 'durabilité' reçut une grande priorité. Pour l’extérieur, on opta pour la pierre naturelle, tandis que pour les fenêtres, Eysselinck exigea des profils en bronze. Une première étude a fait appa- raître qu’il s’agit de laiton au manganèse, c.-à-d. un laiton spécial qui offre une haute résistance aux conditions climatiques extrêmes. Lors de la restau- ration, les fenêtres furent rafraîchies, leur section permit de monter un double vitrage. Pour la grande salle des guichets, Eysselinck utilisa des plaques en aluminium pliées et ondulées. Eysselinck rencontra beaucoup d’opposition et en 1952, il lui fut interdit d’accéder encore au chantier. Il mourut en décembre 1953, laissant derrière lui un chef-d’œuvre. Ce n’est qu’en 1971 que le cri- tique, théoricien et historien de l’architecture, Geert Bekaert, souligna l’importance de ce bâtiment dans l’architecture belge. Dès 1981, le complexe fut pro- tégé en tant que monument. 15